Sinds een aantal jaren neemt het aantal jongeren dat actief deelneemt aan projecten in ontwikkelingslanden toe. Er zijn momenteel verschillende organisaties die reizen organiseren om ter plaatse werkzaamheden te verrichten, vaak zijn dat bouwprojecten en/of activiteiten voor scholing. Deelnemers moeten zelf hun reiskosten betalen en daarnaast ook nog een bijdrage leveren aan het project. Dit betekent dat men vaak al een jaar van te voren begint met het opzetten van acties en campagnes om de reis mogelijk te maken.
Opvallend
is dat in de Stichtse Vecht veel voor projecten in Ghana gekozen
wordt.
Tijdens de bijeenkomst
sprak Maaike Slingerland uit Loenersloot voor een volle zaal met meer
dan 70 belangstellenden met passie over het computerschoolproject
voor middelbare scholieren en vol uit Navrongo en omgeving. Maaike
woonde in 2010 zes maanden in het noorden van Ghana en in 2012 een
wat kortere periode. Ze is verknocht aan het land en voelt zich er
meer thuis dan in Nederland. Lotte Paardenkooper en Francine Fokkema
uit Kockengen begonnen hun verhaal over Ghana met het bij iedereen
bekende liedje/dansje: hoofd, schouders, knie en teen, maar dan in
het Ghanees, waar de hele zaal aan mee moest doen. De twee
vriendinnen verbleven afgelopen zomer drie weken in Dagbiriboari om
te werken aan de bouw van een lerarenwoning. Irma van Selm uit
Kockengen was samen met Kyra Fris uit Gouda in Pokukrom in het
noorden van Ghana om te helpen bij de bouw van een school. Ellen
Uitenbosch en Joanne Boele uit Breukelen namen vanuit de Pauluskerk
deel aan een jongerenreis naar Ghana. Zij hadden samen met andere
jongeren uit Breukelen € 14.000,- ingezameld voor een
revalidatiecentrum met dagopvang in Abesim, nabij Sunyani. Ook hadden
zij kleding, waaronder voetbaltenues, een schrijfmateriaal
meegenomen. Ter plaatse hebben zij onder meer geschilderd aan het
gebouw.
Alle jongeren hadden het
over de grote verschillen tussen Nederland en Ghana. Het viel de
jongeren met name op dat Ghanezen erg aardig en gastvrij zijn.
Ghanezen drag bijna alles, zoals emmers water, op hun hoofd, mannen
soms wel vijftig kilo, het verkeer is er een chaos. Vaak is het
onduidelijk wie bij wie hoort. Er zijn grote gezinnen die bestaan uit
een moeder met soms wel tien kinderen, maar de vader is er niet. In
dorp, dat zo afgelegen is dat de bewoners nog nooit eerder een blanke
habben gezien, heeft iedereen wel een mobieltje. Vaak is het in Ghana
nog gewoon dat ouders en ook leerkrachten kinderen slaan.
Tekst en foto's: Gijs
Kleinveld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten